Ick sin all gaohn so män'ge Straot, sin trocken düör de wiede Welt. Un wu auk streek de wache Fot, un wat man mi auk Schöns verteilt —ick wüss wull nich son schönet Ländken, äs use platte,gröne Grund, met Plant un Baum, un Dier un Menschken, so wiet de Äer in alle Rund. 0 du mien Mönsterland, mien Moderland! O du mien Mönsterland, mien Heimatland! 

Wat sall ick praohlen viell van di, van diene däftge, guede Iärs; du büs so still un stolt tim trü, un steihs blos met den Düwel twiärs. Ick häb di gän, mien Heimaotgaoden; di do'k siliäben nich vöraoden; ick bliew di trü bes in den Daud. O du mien Mönsterland, mien Moderland! O du mien Mönsterland, mien Heimatland! 

Un göng ick maol van düsse Steer, un kaim ick bouben glücklich an, dann bitt ick di, du leiwe Här: laot buoben platt mi küeren dann; met all de Heimatlüe, de aollen, van usse Land, met Lust un Freid —süss könn'k et buob en ut nich haollen, in alle Himmelsherlichkeit. 0 du mien Mönsterland, mien Moderland! 0 du mien Mönsterland, mien Heimatland!