Wo die Angel schlängelt sachte düör dat Land düör de Wiesken,düör de Weien, düör den Sand. Wo de Nachtigallen singt in Busk un Struk, dao is usse Heimaot, dao sin wi to Hus.

Wo de Buernhoüwe aoll so friedlick liegt, tüsken Kämp, Wallhiegen, tüsken Wei'n un Wiesk. Wo de Modersproak no kennet jedet Kind, dao is usse Heimaot, dao to Hus wi sind.

Wo de Lü nao so met aolle Buerniärß, flietig schafft und suorgt un sind alltied an't Wiärk. Wo guede Naoberschopp man häölt no aollen Bruk, dao is use Heimaot, dao sin wi to Hus.

Nao de sure Arbeit in de Summertiet, willt wi gärn us freien wuohl bi Sank un Spiell. Muorgen geiht de Arbeit, dann nomaol so gau, so moken't all de Aollen un so haolt wi't auk.

Kümp de Winter dann met Fuorst un Schnee in't Land niehmt de Wichter all iähr Spinnrad gähn to Hand, un dat surrt im schnurrt dann äs vör hunnert Jaohr, schön is usse Heimaot, trü to iähr wi staoht.